Η αγαπημένη μας Ευδοκία στη γειτονιά των Αγγέλων

ΑΓΓΕΛΟΣ-eyd-2_κειμενο

*παραμυθία = παρηγοριά

 Τη Δευτέρα 20 Φεβρουαρίου 2017 πληροφορηθήκαμε τη θλιβερή είδηση της «κοίμησης»  της εξαιρετικής κι αγαπημένης συναδέρφου μας Ευδοκίας Σαλίκα, καθηγήτριας της αγγλικής γλώσσας, συζύγου του συναδέρφου μας κ. Γιώργου Αμπατζίδη.

 Με τη γνωστοποίηση του θλιβερού συμβάντος αμέσως κλήθηκε από τον Διευθυντή του Σχολείου σε συνεδρίαση ο Σύλλογος Διδασκόντων του 1ου Δημοτικού Σχολείου Σιάτιστας και με βαθύ σεβασμό στη μνήμη της μεταστάσης με την 15η Πράξη-Ψήφισμα αποφάσισε τα παρακάτω:

  1. Αντιπροσωπεία εκπαιδευτικών να  παραστεί στη νεκρώσιμη ακολουθία.
  2. Αντί στεφάνου, να προσφερθεί ένα σεβαστό ποσό για τις ανάγκες των συσσιτίων της Ιεράς Μητροπόλεως της Πόλεως Σιατίστης.
  3. Να εκφράσει τα θερμά συλλυπητήρια στην οικογένεια της εκλιπούσης συναδέλφου μας.
  4. Να ευχηθεί Αιωνία η Μνήμη, Ελαφρά Πατρώα γη και Καλό Παράδεισο!

 Την επόμενη ημέρα Τρίτη 21 Φεβρουαρίου 2017 οι Διευθυντές των Δημοτικών σχολείων Σιάτιστας με αντιπροσωπείες εκπαιδευτικών από όλα τα σχολεία παρέστησαν στην εξόδιο ακολουθία που τελέστηκε στις 10.30 πμ στον Ιερό Ναό Ζωοδόχου Πηγής  Αμπελοκήπων Θεσσαλονίκης.

 Ο Διευθυντής του 1ου Δημοτικού Σχολείου κ. Φυτάκης Γεώργιος διάβασε τον επικήδειο λόγο (βλ. απόσπασμα), καθώς και το (παραπάνω) Ψήφισμα της 15ης Πράξης του Συλλόγου Διδασκόντων του 1ου Δημοτικού Σχολείου Σιάτιστας. Επίσης ανέγνωσε ψήφισμα του Συλλόγου Γονέων και Κηδεμόνων του Σχολείου πως αντί στεφάνου ο Σύλλογος ενισχύει με χρηματικό ποσό στη μνήμη της εκλιπούσης τα συσσσίτια της Ιερής Μητρόπολης Σισανίου και Σιατίστης.

Κατόπιν συγγενείς, φίλοι και όλοι οι εκπαιδευτικοί αποχαιρέτισαν την αείμνηστη Ευδοκία και συνόδευσαν την εκφορά της.  Ο ενταφιασμός έγινε στο Κοιμητήριο Ευόσμου.

___________________________________________________________________________

   Απόσπασμα από τον Επικήδειο λόγο που εκφώνησε ο Διευθυντής του 1ου Δημοτικού Σχολείου Σιάτιστας κ. Φυτάκης Γεώργιος  την Τρίτη 21/2/2017 στον Ιερό Ναό Ζωοδόχου Πηγής Αμπελοκήπων Θεσσαλονίκης στην εξόδιο ακολουθία για την αγαπητή συναδέλφισσά μας Ευδοκία Σαλίκα.

 [?]

 «Αγαπημένη μας Ευδοκία, θα μας στοιχίσει πολύ που δε θα ακούσουμε ξανά την «καλημέρα» σου, που δε θα βλέπουμε το ανάλαφρο και γρήγορο για τη δουλειά βάδισμά σου. Πάντα έτρεχες! Έτρεχες να τα προλάβεις όλα, λες κι ήξερες ότι θα φύγεις γρήγορα?

Αισθανόμαστε εμείς τόσο ανήμποροι και τόσο μικροί να συλλάβουμε το μεγαλείο του δικού σου ιερού αγώνα για τη ζωή, της δικής σου ατελεύτητης διαδρομής για την επιτέλεση του χρέους.

Πώς να μπορέσουμε, εμείς οι συνάδελφοι και φίλοι σου να δεχτούμε πως σε χαιρετάμε για στερνή φορά;

[?]

Δυσκολευόμαστε όλοι μας να πιστέψουμε, αγαπημένη μας Ευδοκία, ότι δε θα σε έχουμε πια κοντά μας.

Πορεύσου, αγαπητή μας Ευδοκία, πορεύσου κοντά στο Θεό, που τόσο σεβόσουν κι αγαπούσες.   Πορεύσου εκεί όπου δεν υπάρχει πόνος, θλίψη και αναστεναγμός, αλλά ζωή ατελείωτη.

Εμείς θα σε νιώθουμε πάντα ανάμεσά μας αν και θα βρίσκεσαι στην ομορφιά του απέραντου, στο κάλλος της μεγαλοσύνης του σύμπαντος, μέσα  στη γειτονιά των αγγέλων?

 Η απουσία σου θα είναι πάντα παρουσία, γιατί «ξέχασες ανοιχτή του ονείρου την πόρτα».

[?]

Αγαπημένη μας Ευδοκία,

Τώρα που σε χώρα μακρινή κι αναμάρτητη πορεύεσαι, τώρα που κατάφερες μέσα από το επίγειο σου μαρτύριο ν΄ αποκρυπτογραφήσεις το Άσπιλο, δέξου το στερνό.

Αντίο από όλους μας! Καλό σου ταξίδι, αείμνηστη Ευδοκία! Καλό Παράδεισο! Αιωνία σου η μνήμη!»

___________________________________________________________________________

Η σύμβουλος εκπαιδευτικών αγγλικής γλώσσας κ. Τσιτούρα Βασιλική μαθαίνοντας  το θλιβερό συμβάν της κοίμησης της Ευδοκίας Σαλίκα απέστειλε το παρακάτω κείμενο για να εκφράσει τα θερμά της συλλυπητήρια,  το οποίο στάλθηκε από την ίδια και στην «Ένωση Καθηγητών Αγγλικής Δυτικής Μακεδονίας» και αναρτήθηκε και  στο ιστολόγιο vtsitoura.blogspot.com ως ελάχιστος φόρος τιμής σε μια εκλεκτή συνάδελφο.

Ευδοκία Σαλίκα, μια εκλεκτή εκπαιδευτικός  που «έφυγε» πρόωρα

Με βαθιά θλίψη ο κλάδος των εκπαιδευτικών Αγγλικής Γλώσσας και Φιλολογίας, στην περιφερειακή ενότητα Κοζάνης, πληροφορηθήκαμε σήμερα, 21 Φεβρουαρίου 2017,  ότι η εκλεκτή συνάδελφός μας Ευδοκία Σαλίκα, σύζυγος του συναδέλφου μας Γιώργου Αμπατζίδη, η οποία υπηρετούσε στο 1ο Δημοτικό Σχολείο Σιάτιστας, έχασε τη μάχη με τη νόσο  κι «έφυγ娻 για τη γειτονιά των Αγγέλων.

Η αγαπημένη μας Ευδοκία ήταν ένα αστέρι και στην προσωπική και στην επαγγελματική ζωή της. Σεμνή και ταπεινή, ωστόσο ξεχωριστή για την αγάπη και τον σεβασμό της στους ανθρώπους, μικρούς και μεγάλους, για την άρτια επιστημονική και παιδαγωγική της κατάρτιση, την προσήλωση στους στόχους της και την προσφορά της στην κοινωνία μέσα από το ξεχωριστό ποιοτικό  έργο που δημιουργούσε, ενώ ταυτόχρονα μαχόταν  με γενναιότητα και αξιοπρέπεια να νικήσει τα σοβαρά προβλήματα υγείας που αντιμετώπιζε.

Μεγάλη απώλεια για την οικογένειά της, για τους μαθητές της, για το σχολείο, για όλη την εκπαιδευτική κοινότητα, ειδικότερα,  για τον κλάδο μας. Είχα την ευκαιρία και την τύχη να τη γνωρίσω στον ρόλο μου ως σχολικής συμβούλου καθηγητών Αγγλικής Γλώσσας και Φιλολογίας της περιφερειακής ενότητας Κοζάνης, να ανταλλάξω σκέψεις και ιδέες μαζί της,  να εκτιμήσω βαθύτατα το διδακτικό και παιδαγωγικό της έργο, τη ζωντάνια, την εργατικότητα, τις καινοτόμες ιδέες της, τη δημιουργικότητά της, τον τρόπο που είχε για να εμπνέει και να καθοδηγεί τους μαθητές της και να νιώσω τον σεβασμό που ενέπνεε σε όλους τους συνεργάτες της.

Με μεγάλη προθυμία μοιράσθηκε μαζί μας δραστηριότητες, εμπειρίες και γνώσεις στις επιμορφωτικές συναντήσεις μας, στις οποίες θαυμάσαμε τον ποιοτικό επιστημονικό της λόγο, τις άρτιες γλωσσικές και επικοινωνιακές της δεξιότητες, την αφοσίωση στο διδακτικό της έργο. Σε οποιαδήποτε δραστηριότητα αναλάμβανε να υλοποιήσει, έθετε υψηλές προσδοκίες και πάντα κατάφερε το προϊόν να είναι άξιο θαυμασμού έχοντας και τη στήριξη του αγαπημένου της συζύγου.

Η Ευδοκία  έδωσε με τη ζωή και το έργο της παράδειγμα αξιοπρέπειας, εργατικότητας, δημιουργικότητας και προσφοράς, για να προσπαθούμε όλοι να κάνουμε την κάθε μέρα ζωής που μας χαρίζει ο Θεός χρήσιμη και δημιουργική.

Ας ευχηθούμε ο Θεός να αναπαύσει την ψυχή της, να της χαρίσει τη γαλήνη και την αιώνιο ζωή και να δώσει δύναμη στους γονείς, στον σύζυγο και στο  μονάκριβο παιδί τους, ώστε να μπορέσουν να συμφιλιωθούν με τη μεγάλη απώλεια.

Βασιλική Τσιτούρα

Σχολική Σύμβουλος καθηγητών Αγγλικής Φιλολογίας για τη χρονική περίοδο 2007-2015

___________________________________________________________________________

ΕΝΑ ΠΟΙΗΤΙΚΟ «ΚΑΤΕΥΟΔΙΟ» ΣΤΗΝ ΕΥΔΟΚΙΑ ΣΑΛΙΚΑ
ΩΣ ΦΟΡΟΣ ΤΙΜΗΣ ΣΕ ΜΙΑ ΕΚΛΕΚΤΗ ΣΥΝΑΔΕΛΦΟ

ΑΓΓΕΛΟΣ-eydokia

Διονυσίου Σολωμού
(Από τους ΕΛΕΥΘΕΡΟΥΣ ΠΟΛΙΟΡΚΗΜΕΝΟΥΣ)
 
Ανίκητ΄ είσαι, κι όμορφη, και σεβαστή, κι αγία.
?
Φτερά ΄χετε, π΄ανέγγιαχτα παντού πετούν, Αγγέλοι.
Παντού πετούν κι είν΄ άφθαρτα, Αγγέλοι, τα φτερά σας
?
Ιδού μ΄ασπούδα τα φορώ, μ΄αλαιμαργιά τα σφίγγω,
να τάχω δω, και να τα κλειω, να τα κρατώ κλεισμένα
εδώ που τρέχουνε για με γλυκιές αγάπης βρύσες.
Κι αμέσως τα σφυροκοπώ στον ανοιχτό αέρα,
χωρίς φιλί, χαιρετισμό, χωρίς ματιά να δώσω.
Όχι φιλί, χαιρετισμό, μήτε ματιά να δώσω.
Παρηγοριά καλές πνοές, ψυχή της έρμης νύχτας.
Γλυκές πνοές παρηγοριά?
Παρηγοριά καλές πνοές στη μαύρη νύχτα κι έρμη.
?
Μου ΄πε με θείο χαμόγελο όπ΄ έσταξ΄ ένα δάκρυ
Στο περιβόλι της ψυχής το μοσχαναστημένο.
Στο περιβόλι της ψυχής το μοσχοβολισμένο. 

____________________________________

Κικής Δημουλά
ΑΦΗΣΑ ΝΑ ΜΗΝ ΞΕΡΩ
 
Από τον κόσμο των γρίφων
φεύγω ήσυχη.
Δεν έχω βλάψει στη ζωή μου αίνιγμα:
Δεν έλυσα κανένα.
?
Ό,τι ήρθε με δεμένα μάτια
και σκεπασμένη πρόθεση
έτσι το δέχτηκα
κι έτσι τ΄ αποχωρίστηκα:
με δεμένα μάτια και σκεπασμένη πρόθεση.
Αίνιγμα δανείστηκα,
αίνιγμα επέστρεψα.
Άφησα να μην ξέρω
πώς λύνεται ένα χθες,
ένα εξαρτάται,
το αίνιγμα των ασυμπτώτων.
?

Από τον κόσμο των γρίφων φεύγω ήσυχη.
Αναμάρτητη:
αξεδίψαστη.
Στο αίνιγμα του θανάτου
πάω ψυχωμένη.

____________________________________

Νικηφόρου Βρεττάκου
Η ΙΔΕΑ ΤΗΣ ΕΞΟΔΟΥ
 
Είναι στιγμές που νομίζω πως ήδη
έχω φύγει απ΄ τον κόσμο. Πως απ΄ όσα
μου ανήκαν και δεν μου ανήκαν
πήρα μαζί μόνον ένα λουλούδι
να φωτίζω το δρόμο μου.
 
Διακρίνω στο βάθος τα βουνά
σαν ιδέες, τα δέντρα μου σαν
παιχνίδια της φαντασίας.  Αλλά,
όπως τρεκλίζω, μια στο ημίφως
μια στο σκοτάδι, συλλογίζομαι πως
δεν μου πάει να μην υπάρχω
 και στέκομαι. Κι ακόμη
πως ίσως είχα να κάνω
κάτι περσότερο σε τούτο
τον κόσμο.
              (Μ΄ ένα λουλούδι
 θα μπορούσε κανείς να φωτίσει
το άγνωστο. Να  ρίξει σε βάθος
λουρίδες φωτός, να γιομίσει
διαβάσεις την άβυσσο).

____________________________________

Νικηφόρου Βρεττάκου
Ο ΑΛΛΟΣ ΣΤΡΑΤΙΩΤΗΣ
 
 Θα παλέψω να μείνω υπήκοος πιστός
του απάνω κόσμου, ως το τέλος. Να μείνω
ως το τέλος στρατευμένος του σύμπαντος
εν στολή αγάπης και ποίησης. Ν΄ ακολουθώ,
πορευόμενος, τον ήλιο, ως το τέλος.

 ____________________________________

Νικηφόρου Βρεττάκου
 
ΤΟ ΜΟΝΟΓΡΑΜΜΑ ΜΟΥ
 
Το μικρό μου μονόγραμμα στου λινού
παιδικού σακακιού μου το πέτο: αγάπη.
?
Το μικρό μου μονόγραμμα πάνω
στην εντάφια πλάκα μου: αγάπη.

 ____________________________________

Κικής Δημουλά
ΠΕΡΑΣΑ
 
 Περπατώ και νυχτώνει.
Αποφασίζω και νυχτώνει.
Όχι, δεν είμαι λυπημένη.
 
Υπήρξα περίεργη και μελετηρή.
Ξέρω απ΄ όλα. Λίγο απ΄ όλα.
Τα ονόματα των λουλουδιών όταν μαραίνονται,
πότε πρασινίζουν οι  λέξεις και πότε κρυώνουμε. 
Πόσο εύκολα γυρίζει η κλειδαριά των αισθημάτων
μ΄ ένα οποιοδήποτε κλειδί της λησμονιάς.
Όχι, δεν είμαι λυπημένη.
 
Πέρασα μέρες με βροχή?
 
Πέρασα από κήπους, στάθηκα σε σιντριβάνια
και είδα πολλά αγαλματίδια να γελούν
σε αθέατα αίτια χαράς.
?
Περπάτησα πολύ στα αισθήματα
τα δικά μου και των άλλων, κι έμενε πάντα χώρος ανάμεσά τους
να περάσει ο πλατύς χρόνος.
?
Μίλησα πολύ. Στους ανθρώπους,
στους φανοστάτες, στις φωτογραφίες.
Και πολύ στις αλυσίδες.
?
Ταξίδεψα μάλιστα.
Πήγα κι από δω, πήγα κι από κει?
Παντού έτοιμος να γεράσει ο κόσμος.
Έχασα κι από δω, έχασα κι από κει.
Κι από την προσοχή μου μέσα έχασα
κι απ ΄την απροσεξία μου.
Πήγα και στη θάλασσα.
Μου οφειλόταν ένα πλάτος Πες πως το πήρα.
?
Έπιασα και φωτιά και σιγοκάηκα.
Και δεν μου ΄λειψε ούτε των φεγγαριών η πείρα.
Η χάση τους πάνω από θάλασσες κι από μάτια,
σκοτεινή με ακόνισε.
Όχι, δεν είμαι λυπημένη.
 
 Όσο μπόρεσα έφερ΄ αντίσταση σ΄ αυτό το ποτάμι
όταν είχε νερό πολύ, να μη με πάρει,
κι όσο ήταν δυνατόν φαντάστηκα νερό
στα ξεροπόταμα
και παρασύρθηκα.
 
Όχι, δεν είμαι λυπημένη.
Σε σωστή ώρα νυχτώνει.

____________________________________

Κικής Δημουλά
ΔΙΔΑΚΤΙΚΗ ΥΛΗ
 
Χρόνε τη διατριβή μου σου υποβάλλω
 με θέμα της εσένα βασικά
γιατί αυτό που είμαι τώρα
εσύ το έφτασες εδώ.
?
… πώς άλλαξε ο θάνατος
τόσο συχνός δεν ήταν
 
όταν ενθέρμως μού τον σύστησε η αγάπη.

____________________________________

Κικής Δημουλά
ΠΑΛΙ ΣΕ ΣΥΓΧΩΡΩ
?
Αναζήτηση ενός εκ νέου πάλι
πάλι σε συγχωρώ
πάλι σε ονειρεύτηκα
αύριο πάλι αύριο
θα σου το ξαναπώ
πάλι θα μου ζητήσεις
λογική εξήγηση
πάλι θα σου απαντήσω ότι
να αντέξεις είναι το ζητούμενο
όχι να καταλάβεις

____________________________________

Κώστα Βάρναλη
ΤΟ ΠΕΡΑΣΜΑ ΣΟΥ
 
Στη ζήση αυτή που τη μισούμε,
στη γης αυτή που μας μισεί,
κι όσο να πιούμε δε σε σβηούμε,
πόνε πικρέ και πόνε αψύ,
που μας κρατάς και σε κρατούμε
 
σ΄αυτήν τη μαύρη γης και ζήση,
που περπατούσαμε τυφλά
κι ανθός για μας δεν είχε ανθίσει
κι ούτε σε δέντρον αψηλά
κρυμμένο αηδόνι κελαηδήσει,
 
 ήρθες Εσύ μιαν άγιαν ώρα,
 όραμα θείο και ξαφνικό,
και γέμισε ήλιο, ανθόν, οπώρα,
κελαηδισμόν παθητικό,
όλ΄ η καρδιά μας, όλ΄ η χώρα.
 
Αχ! τόσο λίγο να βαστάξει
τούτ΄ η γιορτή κι η Πασχαλιά!…
Έφυγες κι έχουμε ρημάξει
ξανά και πάλι η Πασχαλιά
γιατ΄ έτσι λίγο να βαστάξει!

____________________________________

ΞΑΝΘΟΣ  ΑΓΓΕΛΟΣ  ΦΩΤΟΣ

                 (Ευδοκία)
 
Πνεύμα αγαθό σαρκώθηκε κι άστραψε γύρω φως
κι είχαμε έναν άγγελο γύρω μας να κινείται
έμοιαζε πως ήτανε αναγεννησιακός,
θαρρείς μορφή αέρινη του Μποτιτσέλι Σάντρο?
(Ή μήπως του Λεονάρντο;)
 
Η κίνηση ήταν ανάλαφρη, γοργός βηματισμός.
Στη γη τα ακροδάχτυλα των ποδιών θαρρείς μόνο ακουμπούσε?
Λίκνισμα ξανθών μαλλιών, απαλός κυματισμός?
Έμπνευση κι ώθηση έδινε συνεχώς για εμπρός. 
 
Το αρκετό δεν έφτανε και το πολύ ήταν λίγο.
Με πάθος επιδίωκε ανέκαθεν το τέλειο,
με μόχθο πάντα στόχευε το υψηλό κι ωραίο
κι ο πόθος ήταν άσβεστος για το σοφό κι αιώνιο.
 
Ποια ήταν η χρυσή τομή και το αρχαίο μέτρο;
Η δίψα ήταν άσβεστη για αγώνα και για γνώση.
Μια δίνη ενέργειας σύντηξης πρώτου μεγέθους αστέρα!
Με άπειρη ζωντάνια, μέρα με την ημέρα,               
ο πήχης πάντα ανέβαινε, άγγιζε τα ουράνια, προσπάθεια τιτάνια?
 
Μιλούσε με τους ποιητές κι όλους τους καλλιτέχνες.
Πόσο τη γνώση αγάπησε και πόσο όλες τις τέχνες!
Τι έμφυτη αισθητική! Πόσο κομψό είχε γούστο!
Η  άποψη ήταν έμπνευση για μας και τα παιδιά
και πάντα υπενθύμιζε, μέσ΄ απ΄ την προσφορά,
αγαπημένου ποιητή εντολή παλιά:
«Αν λαχταράς τον ήλιο, ανασηκώσου
και με δαυλό άναψέ τονε δικό σου.»
 
Παιδί ήσουνα θνητών ή του αγέρα κόρη;
Ή μήπως κάποιοι ημίθεοι ήταν οι σεβαστοί γονείς σου;
 
Το άυλο σαρκώθηκε και ζήσαμε μαζί του
κι είχε αγγέλου τη μορφή και χάρη και ευγένεια?
ΖΣ